De Segugio Italiano is een Italiaanse jachthond die in zijn thuisland al zeker de laatste 2000 jaar op het spoor van wilde zwijnen is geweest en daar vandaag de dag nog steeds een zeer populair ras is. Als jachthond heeft hij een sterke drang om te jagen, maar hij wordt nu net zo vaak gehouden als een huisdier, en het is een vriendelijk, zachtaardig karakter dat geschikt is voor elk huis zonder kleine huisdieren. Zoals je van een roedeldier mag verwachten, is hij erg sociaal met andere honden.
Inhoudsopgave:
| Ras | Segugio Italiano |
| Andere naam | Segugio en Italiaanse Lopende Hond |
| Oorsprong | Italië |
| Gehouden als | Jacht en gezelschapshond |
| Grootte | 52-58 cm |
| Gewicht | 18-28 cm |
| Kleur | Fawn en black and tan |
| Vachtsoort | Dichte korte en glanzende vacht |
| Gem. Leeftijd | 12-13 Jaar |
Kenmerken:
– Grote heldere ogen
– Hangende oren
– Ovale voeten
– Dunne staart
– Dunne lippen
De Segugio Italiano
Een deel van de jachttechniek van de Segugio Italiano houdt in dat je luid en melodieus blaft wanneer je op een geurspoor bent. Op deze manier kan het elke ondergedoken prooi doen schrikken, waardoor ze voor het geweer van de jager rennen. Hij kan deze stem ook goed gebruiken als waakhond, maar zijn muzikale kwaliteiten worden misschien niet gewaardeerd door buren, dus de Segugio Italiano moet niet alleen gelaten worden en zich vervelen, wanneer hij waarschijnlijk begint te zingen.
Het is een ras dat bedoeld is voor lange periodes van krachtige lichaamsbeweging, en het moet hetzelfde worden geboden als het als huisdier leeft om te voorkomen dat zwaarlijvigheid en frustratie optreden. Opmerkelijk is dat er geen erkende erfelijke gezondheidsproblemen zijn in de Segugio Italiano, en het heeft een levensverwachting van 12 tot 13 jaar.
Geschiedenis
Dit is echt een oud ras, hoewel het onmogelijk is om te bewijzen dat het door Fenicische handelaren naar Italië is gebracht. Ter ondersteuning van deze theorie hebben sommigen gewezen op de fysieke overeenkomsten van het ras met andere honden uit het Midden-Oosten, zoals de farao-hond , maar DNA-bewijs van hun relatie ontbreekt. Wat waarschijnlijker is, is dat de Segugio zijn oorsprong vond in het oude Frankrijk (of Gallië) in de pre-Romeinse tijd met de Segusische stam van de regio, en werd geadopteerd door de Romeinen bij hun invasie van het land.
Van de beruchte keizer Caliguli was bekend dat hij met een troep van deze honden jaagde, en de Segugio Italiano werd rond deze tijd vaak afgebeeld in beelden van Diana, de godin van de jacht. Voorbeelden van dergelijke sculpturen zijn te vinden in musea in Italië, het Vaticaan en elders in Europa.
Segugio Italiano’s jaagde traditioneel in zeer grote groepen van wel honderden individuen, en hij was niet alleen zo bedreven als de Bloedhond in het opsporen van prooien, hij had ook het instinct en de wil om hem te vangen of te doden als de jager afwezig was. De populariteit van het ras, of in ieder geval zijn faam, leek een hoogtepunt te bereiken tijdens de Renaissance, aangezien het een favoriete muze was van veel schilders, maar de vraag naar de diensten van de Segugio Italiano nam af in de volgende eeuwen, en het werd enigszins zeldzaam tegen het einde van de negentiende eeuw.
Uiterlijk Segugio Italiano
De Segugio Italiano is een hond van gemiddelde afmetingen, met een sterk frame en een slanke, gespierde bouw. Zijn grote, lange kop is in lengte gelijk verdeeld tussen snuit en schedel, waarbij de contouren van opzij gezien iets afwijken, waardoor de Segugio Italiano de Romeinse neus heeft die bij verschillende Italiaanse rassen wordt gezien. De schedel is van bovenaf gezien opvallend ovaal van vorm en de snuit is zo breed als men zou verwachten bij een hond die zo afhankelijk is van zijn scherpe reukvermogen.
De lippen zijn fijn en dun, en de bovenlip hangt niet over de onderkaak. De amandelvormige ogen van de Segugio Italiano hebben een donkere okerkleur en hebben altijd een vriendelijke uitdrukking, terwijl de brede, driehoekige oren laag aan de zijkant van het hoofd zijn geplaatst en door hun vorm naar voren worden getrokken om ver in de lengte te reiken. van de snuit.
De hals heeft de vorm van een afgeknotte kegel en heeft lange, slanke spieren, wat hem een bijna sierlijk aspect geeft. In hoofdlijnen past het lichaam netjes in een vierkant, waarbij de rug net zo lang is als de hond lang is. Het frame is breed en stevig, maar niet omvangrijk, en de bogen van de schoft en lendenen zijn niet erg uitgesproken. De Segugio Italiano heeft een ongewoon dunne staart die hoog op de croupe staat en bijna tot aan de hak reikt. Zijn borst is diep, maar niet erg breed, en de buik is vlak, zonder een duidelijke plooi.
Karakter Segugio Italiano
Ondanks zijn jachtcapaciteiten is de Segugio Italiano een vriendelijke, zachtaardige hond die zich heel goed kan aanpassen aan het leven als huisdier – tenminste, in huizen zonder katten of andere kleine dieren. Zoals typerend voor een hond, vertoont hij een zekere mate van onafhankelijkheid en is hij niet aanhankelijk, maar hij heeft wel veel gezelschap nodig, ofwel altijd een familielid beschikbaar hebben, ofwel een klein deel van de dag met hem doorbrengen. andere honden. Het is een uitstekende waakhond en blaft betrouwbaar als hij iets verdachts hoort, maar hij is niet agressief en vormt geen gevaar voor bezoekers van het huis.
Verzorging
Honden met een gladde vacht hoeven misschien alleen wekelijks te worden geborsteld, maar degenen met de pezige vorm van de vacht moeten deze mogelijk ook meerdere keren per jaar met de hand laten strippen om dood haar te verwijderen en een gezonde groei te bevorderen. De Segugio Italiano heeft zwarte nagels, en hoewel deze om de paar weken moeten worden geknipt, kan het nodig zijn om dit te laten doen door een trimmer of dierenarts, in ieder geval totdat de eigenaar zeker weet hoeveel er veilig kan worden verwijderd zonder de vaat te vangen. snel door het midden van de nagel rennen. Dit ras is algemeen gezond en heeft geen ziektes voor zover bekend.